هار

ریشه‌ی آریایی «*آر» به معنای «سرگردان، وحشی» در زبان‌های کهن ایرانی این مشتق‌ها را به دست داده است: akEara (اَرَئِکَه: دشمن [صفت مورچه]) و SIDvrah (هَرَذیش: جنون) و fVas (سَئیف: کشیدن، مالیدن) و fVas-Iwa (اَوی‌سَئِف: مالیدن) اوستایی، «اَریکَه» (دشمن، بی‌دین) پارسی باستان، «اَلیکا» (دروغ) سانسکریت، «اَرَک» (هرزه) و «واسیفْتَن» (آسیب زدن) پهلوی، «اریک» (هرزه) و «آراک» (دیوانه، هار) سغدی، «اَرَّه» (وحشی) سکایی، 

          در زبان‌های ایرانی نو از این ریشه چنین کلماتی زاده شده‌اند: «هار» و «هاری» و «آریغ» (دشمنی) و «ریغ» (کینه، نفرت) و «آسیب» پارسی، «اَیْرَه» (دیوانه، هار) آسی، «سیب» (فشار، هول) و «هالَک» (مجنون) طبری،

واژه‌ی «هاری» در شعر و ادب پارسی زیاد رواج نداشته است.