ریشهی پیشاسامی «*مین» به معنای «از» در همهی زبانهای این خانواده دیده میشود و در زبانهای ایرانی دیگر نیز چندان رواج داشته که در زبان پهلوی «از» را به صورت هزوارش nm (من) مینوشتهاند. این حرف در زبانهای ایرانی کهن به این صورتها وجود داشته و همه جا «مِن/ مین» خوانده میشده است: nmفنیقی، מִן آرامی و عبری، ܡܺܢ سریانی، nm سبایی،
در زبانهای دیگر سامی غیرایرانی نیز صورتهایی از این حرف دیده میشود: nm (من) کارتاژی، እም / እምነ (اِم/ اِمَنا) حبشی گئز،
در زبان پارسی ترکیبهای زیادی با این حرف رواج دارد که نمونههایش عبارتند از: «منباب»، «منحیثالمجموع». حدسم آن است که «منها» در ریاضیات هم از همینجا آمده باشد و در اصل ترکیب حرف و ضمیر «مِن + ها» باشد، یعنی «از آن [کاسته شود]». به همان ترتیبی که «علاوه» هم به نظرم ترکیب «علی + به» (روی آن [افزوده شود]) است.
«منها» در شعر و ادب پارسی رواج نداشته و اصولا ترکیبهای با «مِن» که نشانگر نوعی عربزدگی ادبی هستند در شعر و ادب پارسی بسیار نادر به کار گرفته شدهاند.